حضور قیرهای طبیعی در یک منطقه اکتشافی، به طور قابل ملاحظه ای ریسک اکتشاف را کاهش می دهد و از سوی دیگر نبود قیرهای طبیعی یک حوضه فعال زمین ساختی یا محدوده مطالعاتی با گسل های کم ژرفا، ریسک اکتشفا را افزایش می دهد.

-          هنگامی که مواد هیدروکربنی از محل انباشت خود در مخزن آزاد شده و به سمت بالا حرکت می کنند، در سطح زمین و یا نزدیکی آن، دچار تغییراتی می شوند که سرانجام ترکیب شیمیایی و فیزیکی آنها را تغییر می دهد. برخی از این تغییرات عبارتند از:

-           

الف)تبخیر هیدروکربن های سبک تر: در دو هفته اول که نفت به سطح زمین می رسد، هیدروکربن های سبک تر خود تا C₁₅ را از دست می دهد. سپس در ماه های بعدی هیدروکربن های اضافی و بیشتری تا حدود C₂₄ تبخیر شده و از بین می روند.

ب)شستشوی ترکیب های انحلال پذیر در آب: بیشتر ترکیب های نیتروژن، گوگرد و اکسیژن انحلال پذیر، به علاوه بعضی از هیدروکربن های آروماتیک سبک تر، ممکن است توسط آب های زیرزمینی شسته شده و از محیط خارج شوند.

- هنگامی که نفت به سطح زمین حرکت می کند و به آن می رسد، تحت تأثیر حملات میکروبی قرار می گیرد.

- پلیمرزاسیون: برخی مولکول های متوسط و بزرگ در نتیجه این فرایند و بعد از حذف آب، دی اکسید کربن و هیدروژن ساختارهای پیچیده بزرگ تشکیل می شود.

- اکسایش، بیشتر ترکیب های موجود در نفت نور خورشید و اکسیژن را جذب می کنند و در نتیجه آن، نفت را به اسفالت غنی از اکسیژن تبدیل می کنند. با حضور دراز مدت در برابر هوا و نور خورشید، اکسیژن قیرها می تواند تا حدود 6 درصد وزنی برسد.

- ژلاسیون:ممکن است در طول زمان، برخی از انواع قیرهای طبیعی ساختاری ژل مانند و سخت را به وجود می آورند.